Vermist

Een iets andere blog dan jullie gewend zijn van mij, maar dit is wel een onderwerp wat mij de laatste tijd ‘raakt’. En daarom heb ik besloten, met een beetje gepush vanuit mijn directe omgeving, om toch mijn verhaal te doen. Want niet elke vermissing eindigt in een ‘moordzaak’ en ik ben er het levende bewijs van. Ja, ook ik ben ooit vermist geweest.

Vermissingen

De laatste tijd zie je in de media heel erg veel vermiste, jonge meiden voorbij komen. Bij iedereen gaan alle alarmbellen af, maar als je de statistieken ziet worden er wekelijks tientalen meiden vermist, vaak maar voor korte tijd. Toch brengt dit voor de directe omgeving veel spanning met zich mee. Zijn alle vermissingen terecht? Dit vind ik moeilijk te zeggen, vooral omdat ik zelf ook ‘vermist’ ben geweest. Mijn ouder hebben mij nooit aangemeld bij de politie, maar dit hadden zij wel kunnen doen. En ik? Ik zag de hele ernst van de situatie niet in.

Mijn verhaal

Ondertussen zijn we alweer 12 jaar verder, maar toevallig kwam laatst in een gesprek dit onderwerp weer naar voren. En ik merkte dat dit hele verhaal op mijn omgeving meer impact had achtergelaten dan ik in eerste instantie had verwacht.

Laat ik bij het begin beginnen. Ik was net 16 jaar en op 8 mei 2005 leerde ik mijn eerste vriendje kennen. En ondanks dat ik hele makkelijke ouders heb, vond ik het doodeng om het ze te vertellen. De eerst paar maanden zei ik dan ook niks erover. Ik sliep regelmatig bij vriendinnen waarvan de ouders super gemakkelijk waren en ons de hele nacht buiten lieten rondzwerven. Zo kon ik toch vaak bij hem zijn. Al snel leerde mijn ‘slaapvriendinnen’ ook hun vriendjes kennen en bleven zij daar slapen. Ik wilde dat ook, maar ja, mijn ouders wisten niet eens dat mijn vriendje bestond.

Eindfeest

Eind juni 2005, het eindfeest op school, de ultieme kans om eens een nachtje te blijven slapen bij mijn nieuwe lover. Ik bedacht een plannetje, mijn ouders deden namelijk nooit moeilijk als ik bij een vriendin ging slapen, ze controleerde dit nooit. Uiteindelijk besloot ik gebruik te maken van een klein leugentje. Ik koos een willekeurige schoolvriendin uit. Één waarvan mijn ouders wel eens een naam hadden gehoord, maar die ze nog nooit gezien hadden en waar ze dus ook geen contactgegevens van hadden.

Het was die avond echt de bedoeling dat ik eerst naar het schoolfeest zou gaan. Hij zou mij dan daarna ophalen en samen naar zijn huis gaan. Ik had een gezellige avond met wat vrienden uit de buurt en toen we eenmaal in de buurt van het schoolfeest waren was het al elf uur.  Dit was het eerste jaar zonder intro’s en daar zag ik eigenlijk heel erg tegenop. Ik had niet bepaald de leukste tijd op school, simpelweg omdat de helft van de school vond dat ik ‘verkeerde’ vrienden had (lees: ‘buitenlands’). Samen met een vriend uit HAVO 2 besloten we toch maar niet te gaan. We hebben de hele nacht ons eigen feestje gevierd met een grote groep vrienden, waaronder mijn vriend. Rond 6 uur besloten mijn vriend en ik dat het welletjes was geweest en gingen richting zijn huis.

De volgende dag

De volgende ochtend, noem het maar gerust middag, werden we wakker. Het was al 3 uur geweest en ik besloot gelijk onder de douche te gaan. Langzaam aan maakte we ons klaar om richting mijn huis te gaan, want ja, zo netjes als hij toen was bracht hij mij altijd thuis. Kwart over vijf ging mijn telefoon voor het eerst. K*T! Mijn werk helemaal vergeten. Ik schrok zo erg dat ik de telefoon niet opnam en het geluid stil zette. Een kwartier later voelde ik mijn telefoon weer gaan. Maar ik heb niet eens gekeken wie het was. Zal mijn werk wel weer zijn dacht ik, maar dat had ik nu toch al verpest, dus erger kon het niet worden.

Ik ben die dag dus niet meer gaan werken. Wel moest ik er voor zorgen dat ik rond 7 uur thuis zou zijn. Dat zou ik namelijk ook zijn als ik wel was gaan werken. Mijn ouders zouden dan niks doorhebben. Dacht ik.

Mijn werk heeft uiteindelijk contact gezocht met mijn ouders. Logisch natuurlijk, ik was pas 16. Achteraf hoorde ik dat mijn moeder bijna de halve school heeft gebeld om aan telefoonnummers te komen van het meisje waar ik ‘sliep’. Ze kwam er natuurlijk achter dat dit meisje niet eens op het schoolfeest geweest was. Ze was aan het werk. En waar ik was? Ze had echt geen idee.

Uiteindelijk noemde ze een paar namen en gaf ze telefoonnummers zodat mijn ouders verder konden rondvragen. Maar ik was natuurlijk nergens. En niemand had mij op het schoolfeest gezien. Mijn moeder zag al de meest verschrikkelijk scenario’s voor zich. Dat ik ergens in een greppel of sloot lag. Toen ik binnen kwam, had mijn moeder haar jas al aan. Als ik vijf minuten later was thuisgekomen was zij weggeweest. Aangifte doen van vermissing. Dan was ik ook één van die meisjes. Één van die vele meisjes.

AD

Nu

Achteraf gezien is het zo stom geweest. Waarom heb ik niet gewoon kunnen zeggen dat ik graag een keer bij mijn vriend wilde slapen. Dan maar een avondje ruzie met mijn ouders. Alles beter dan de stress die zij gehad moeten hebben. Toen zag ik dat niet. Ik voelde niet de pijn die mijn moeder voelde. Ik vond dat zij zich aanstelde. Nu ben ik zelf moeder, en ik kan mij niet voorstellen hoe verschrikkelijk het moet zijn om niet te weten waar je kind is. En ik wil absoluut niet met een vingertje gaan wijzen. Maar denk na, is die stress echt nodig bij je ouders? Kan je het eerst niet gewoon op de normale manier vragen? En er over praten met je ouders. Ik heb mijn moeder in 26 uur, tien jaar ouder zien worden.

Ik weet gewoon dat 90% van de jonge meiden die vermist zijn (geweest) mijn verhaal herkennen. Niet elke vermissing loopt slecht af. En ook niet elke vermissing is te voorkomen. Maar wij, moeders en dochters, wij kunnen misschien samen, met een beetje eerlijkheid, wel de cijfers omlaag krijgen.