Verliefd op een zeeman

Zo’n anderhalf jaar geleden leerde wij elkaar kennen. Al in ons eerste gesprek vertelde jij dat je aan het studeren was om Maritiem officier te worden. En dat je binnen korte tijd 7 maanden ging varen. Ook vertelde je dat je voor je laatste stage niet echt zat te wachten op een relatie. Ik vond dat prima, ik wist zelf namelijk ook helemaal niet of ik daar al klaar voor was. Maar na dagelijks, de hele dag door appen, besloten we toch al snel af te spreken.

7 maanden weg

Al vanaf de eerste keer dat ik je zag voelde het vertrouwd. Ik had het gevoel dat ik alles kon doen en zeggen wat ik wilde. Ik voelde mij veilig bij jou en je was ook nog eens super lief. In de maanden daarna zagen we elkaar zo nu en dan, soms weken niet, maar soms ook weken achter elkaar. Je vertrek datum werd continue uitgesteld. Ergens vond ik dit wel fijn, zo kon ik je nog beter leren kennen, maar ergens wilde ik het ook gewoon zo snel mogelijk achter de rug hebben, want hoe graag ik mijn gevoel wilde buitensluiten, hoe hard ik het ook wilde ontkennen, ik was verliefd, héél erg verliefd op een zeeman.

Toen je uiteindelijk vertrok vond ik het toch moeilijker dan ik had verwacht. En ik kan mij het eerste Appje, na bijna een maand, nog goed herinneren, ik zat op de verjaardag van mijn nichtje, en iedereen zag een grote glimlach op mijn gezicht komen. De volgende maanden zorgde je altijd wel dat er even contact was en elke keer weer was ik net een klein kind zodra het eerste Appje of mailtje binnenkwam. De tijd ging veel sneller dan ik dacht, mede dankzij de lieve mensen die mij, zodra ik even een dipje had, mij daar weer uittrokken.

Nu

Vanaf het moment dat je terug bent is het zo anders tussen ons. Bijna elk weekend zien we elkaar, ondertussen hebben we elkaar voorgesteld aan vrienden en familie, is mijn kleine boef helemaal weg van je en vond hij het zo stoer dat hij, samen met mij, bij je mocht ‘logeren’. En ondanks dat we geen ‘datum’ hebben, zoals jij dat dan zo leuk benoemd, ben ik super blij met jou als mijn lief. Iets wat het deze keer ook wel weer vele malen moeilijker maakt.

Het zijn maar 3 maanden deze keer, herhaal ik continue in mijn hoofd. De 7 maanden hebben we ook ‘overleefd’ dus die drie maanden moeten toch piece of cake zijn. Maar toch vind ik het veel moeilijker dan de vorige keer. Maar ik weet ook dat ik dit kan, dat wij dit kunnen. Ik mis je nu al, maar ook daar slaan wij ons doorheen…